Εργοστάσια τροφών

Στους τόπους όπου φυτρώνει η σακχαροφόρος σφένδαμνος, στον Καναδά π.χ., αρχίζουν την άνοιξη οι εργασίες της συλλογής ,του χυμού της. Στην αρχή πρέπει να ανοίξουν τρύπες στον κορμό της και να τοποθετήσουν εκεί μικρούς σωλήνες, πού έχουν κρεμασμένο ένα δοχείο στην άκρη τους. Όταν οι χυμοί ανεβαίνουν μέσα στο δέντρο, ένα μέρος από αυτούς κυλά στα δοχεία. Ο χυμός αυτός, πλούσιος σε νερό, περιέχει ζάχαρη, η οποία διυλίζεται για να βγει το σιρόπι τής σφενδάμνου. Η ζάχαρη, πού συλλέγεται έτσι, βρισκόταν συσσωρευμένη μέσα στους κορμούς, στο διάστημα του χειμώνα. Την άνοιξη όμως, διαλύθηκε στο νερό, πού ανεβαίνει μέσα στον κορμό των δέντρων. Αν δεν είχε σταματήσει στο δρόμο, θα πήγαινε στα μέρη του δέντρου, πού τη χρειάζονται. Φύλλα, λουλούδια και νέα κλαδιά δεν μπορούν να βλαστήσουν, χωρίς τροφή.

Μία σφένδαμνος δεν έχει στη διάθεσή της, παρά 2 μέρη, από όπου μπορεί να πάρει την τροφή της. Το έδαφος και τον αέρα, από τα οποία και τραβά τις απαραίτητες ουσίες, από τις όποιες παράγει τη ζάχαρη μοιάζοντας έτσι σαν ένα εργοστάσιο. Οι σακχαροφόροι σφένδαμνοι δεν είναι τα μόνα φυτά πού μπορούν να παράγουν ζάχαρη. Όλα τα πράσινα φυτά παράγουν. Μερικά όμως την καταναλίσκουν γρήγορα, και άλλα τη μεταβάλλουν σε άμυλο, προτού να την αποθηκεύσουν.

Πρέπει να μάθουμε και να θυμόμαστε πάντοτε ότι όλα τα πράσινα φυτά τρέφονται από τη ζάχαρη, πού έχουν τη δυνατότητα να φτιάχνουν μόνα τους.Η ζάχαρη παράγεται από τα φυτά με πρώτες ύλες πολύ κοινές, το νερό και το ανθρακικό οξύ και προπάντων στα φύλλα τα οποία περιέχουν κύτταρα, μέσα στα οποία βρίσκονται σωματίδια πράσινα, πού λέγονται χλωροπλάστες. Τα σωματίδια αυτά είναι πράσινα, γιατί κλείνουν μέσα τους τη χρωστική ουσία πού βάφει τα φύλλα, τη χλωροφύλλη. Αν εξετάσουμε με το μικροσκόπιο μια τομή φύλλου, θα μας δείξει ότι οι χλωροπλάστες είναι τα μόνα πράσινα μέρη του φύλλου. Ωό υπόλοιπο του οργάνου, πραγματικά, είναι πάντα σχεδόν άχρωμο. Ένα φύλλο φαίνεται πράσινο, όπως μια διαφανής τσάντα φαίνεται κόκκινη, αν είναι γεμάτη με μικρές κόκκινες χάντρες.

Τα φύλλα της σφενδάμνου και τα περισσότερα από τα πράσινα φυτά παρουσιάζουν στην επιδερμίδα τους μικρά ανοίγματα πού ονομάζονται στοματίτιδα. Από αυτά τα στοματίτιδα της αναπνοής, ο αέρας μπαίνει μέσα στα φύλλα και οι χλωροπλάστες κρατούν το ανθρακικό οξύ πού περιέχει. Το νερό μπαίνει στο φυτό από τις ρίζες δια μέσου των απορροφητικών τριχιδίων, πού σχηματίζουν ένα είδος περίβλημα γύρω τους, κοντά στις άκρες τους. Αυτά τα τριχίδια προσκολλώνται δυνατά στα μόρια του εδάφους. Απορροφούν το νερό, πού κατόπιν κυκλοφορεί μέσα στις ρίζες, στο στέλεχος και στα κλαδιά. Η κυκλοφορία αυτή γίνεται μέσα σε ειδικούς σωλήνες πού ονομάζονται αγγεία και πού σχηματίζουν ένα μέρος του ξύλου του κορμού και των κλαδιών. Στο τέρμα της μετακινήσεώς του, το νερό εισχωρεί στις νευρώσεις των φύλλων κι αυτές το φέρνουν στην άκρη των κυττάρων, πού περιέχουν χλωροπλάστες. Το νερό λοιπόν δεν μπαίνει μέσα στα φύλλα από τα στοματίδια. Το νερό της βροχής κυλά μονάχα στην επιφάνεια των φύλλων τα στοματίδια άλλωστε, δεν βρίσκονται, γενικά, εκεί, αλλά στη κάτω μεριά των φύλλων.

Οι χλωροπλάστες δρουν μόνο στο φως. Την ημέρα, αποβάλλουν το οξυγόνο, πράγμα πού μπορούμε να το δούμε εύκολα στα υδρόβια φυτά. Όταν ή ζάχαρη γίνει, οι χλωροπλάστες μπορούν να την μεταβάλλουν αμέσως σε άμυλο. Κάθε κόκκος αμύλου γίνεται από διαδοχικά στρώματα, τα όποια το ιώδιο τα χρωματίζει μπλε. Με τη ζάχαρη και το άμυλο, τα πράσινα φυτά μπορούν να φτιάξουν και άλλες τροφές, προσθέτοντας μεταλλικά στοιχεία, πού τα παίρνουν από το έδαφος και μπορούν να φτιάξουν μόνα τη τροφή τους.

Τα ζώα, αντίθετα, πρέπει να τη προμηθεύονται από τα φυτά ή τα άλλα ζώα, πού και αυτά πάλι τρέφονται από τα φυτά. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι τα πράσινα φυτά είναι τα εργοστάσια τροφής του κόσμου.