Αναρριχώμενα φυτά

Για τους κατόχους μικρών κήπων τα αναρριχώμενα φυτά είναι πραγματική ευλογία. Καταλαμβάνουν περιορισμένο χώρο και του προσδίδουν αισθητικό ενδιαφέρον και στη διάσταση του ύψους.

Εξυπηρετούν πολλούς πρακτικούς σκοπούς σε έναν κήπο μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κρύψουν άχαρες γωνίες, να καλύψουν γυμνά ή άσχημα κτίσματα, να στολίσουν άφυλλους κορμούς δέντρων ή δομικά στοιχεία του τοπίου, όπως περιφράξεις, πέργκολες και αψίδες.

Τα «αναρριχώμενα» φυτά δεν μπορούν να σταθούν όρθια με δικά τους στηρικτικά μέσα και χρησιμοποιούν διάφορα στηρίγματα για να αναπτυχθούν προς τα πάνω ή προς τα πλάγια. Πολλά έχουν αναπτύξει εξειδικευμένους μηχανισμούς, όπως έλικες ή εναέριες ρίζες, για να συγκρατηθούν στο στήριγμα, που μπορεί να είναι τοίχος, πάσσαλος, δέντρο ή καφασωτό. Αλλά, όπως οι αναρριχώμενες και απλόκλαδες τριανταφυλλιές, δε διαθέτουν ιδιαίτερους μηχανισμούς αναρρίχησης και για να αναπτυχθούν στο στήριγμα πρέπει να δεθούν χαλαρά σε αυτό.

Αυτοαναρριχώμενα με όργανα προσκόλλησης Τα φυτά αυτά έχουν οπτικούς δίσκους (βεντούζες), με τους οποίους προσκολλώνται στην επιφάνεια του στηρίγματος. Σε μερικά, οι απτικοί δίσκοι βρίσκονται σε τροποποιημένες εναέριες ρίζες, ενώ στα περισσότερα είδη παρθενόκισσου, βρίσκονται σε τροποποιημένα φύλλα.

Περιελισσόμενα αυτοαναρριχώμενα φυτά Φυτά όπως η γλυταίνα της Ιαπωνίας και ο λυκίσκος έχουν μακριούς βλαστούς που κάνουν περιστροφικές κινήσεις γύρω από τον άξονα του φυτού για να συγκρατήσουν το φυτό στο στήριγμα άλλα, όπως η ρολογιά, έχουν έλικες που περιελίσσονται γύρω από το στήριγμα. Στην αγράμπελη τη λειτουργία αυτή εκτελούν οι μίσχοι των φύλλων.

Η καλλιέργεια αναρριχητικών σε τοίχο ή σε περίφραξη παρουσιάζει πλεονεκτήματα, γιατί παρέχουν προστασία από τον άνεμο, ενώ ο τοίχος διατηρεί έτσι τη θερμότητα της ημέρας, περιορίζοντας τη δυσμενή επίδραση του παγετού. Είναι ίσως παράδοξο, αλλά ο τοίχος που δε δέχεται το πολύ πρωινό φως του χειμωνιάτικου ήλιου συχνά αποτελεί την καλύτερη θέση για ένα ευαίσθητο φυτό, μια και αυτό που το βλάπτει δεν είναι οι χαμηλές θερμοκρασίες, αλλά η γρήγορη τήξη των παγωμένων φυτικών ιστών.

Φύτευση αναρριχητικών

• Σκάψτε το λάκκο φύτευσης τουλάχιστον 30 εκ. μακριά από τον τοίχο.
• Επειδή το έδαφος είναι συνήθως φτωχό, αναμείξτε το με κοπριά και με ποσότητα φυλλοχώματος, που συγκρατεί την υγρασία, πριν το ξαναβάλετε.
• Τοποθετήστε τις ρίζες του αναρριχητικού υπό γωνία ως προς το στήριγμα και σκιάστε το αρχικά, για να μη χαθεί η υγρασία. Αυτό μπορεί να γίνει με την προσωρινή τοποθέτηση μιας πλάκας στο χώμα που καλύπτει τις ρίζες.
• Ο κισσός του Χένρυ είναι αυτοαναρριχώμενο φυτό. Στις άκρες των τροποποιημένων εναέριων ριζών του υπάρχουν «βεντούζες» που προσκολλώνται στέρεα στο στήριγμα, είτε είναι ξύλο είτε τούβλο.
• Το νεαρό αναρριχητικό μπορεί να μην είναι αρκετά ψηλό για να φτάσει αμέσως στο στήριγμά του· ο' αυτή την περίπτωση πρέπει να το στηρίξετε με καλαμωτή υπό γωνία μέχρι να μεγαλώσει.
• Ποτίζετε το αναρριχητικό τακτικά και με άφθονο νερό, ιδιαίτερα αν το έχετε φυτέψει κοντά σε τοίχο· η σκεπή μπορεί να εμποδίζει τη βροχή να φτάνει σε αυτό.
• Την άνοιξη καλύψτε τις ρίζες του και ρίξτε του λίπασμα.

Η θερμότητα και η προστασία που παρέχουν οι τοίχοι και οι περιφράξεις ευνοούν τα αναρριχητικά, αλλά ευνοούν, επίσης, τους εχθρούς και ορισμένες ασθένειες. Ελέγχετε τακτικά τα φυτά, καθώς στις συγκεκριμένες συνθήκες εμφανίζεται συχνά το ωίδιο οι συνηθέστεροι εχθροί σε τέτοιες συνθήκες είναι οι αφίδες και οι τετράνυχοι.