Υδροκαλλιέργεια

Η μέθοδος αυτή επινοήθηκε το 1929 στην Καλιφόρνια από το Δρ Γκερις. Αντί να καλλιεργεί τα φυτά στο χώμα, τα τοποθετούσε πάνω σε ένα σιδερένιο πλαίσιο. Έτσι, οι ρίζες τους μουσκεύονταν από νερό που περιείχε όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Αργότερα, τοποθέτησαν τα φυτά και τις θρεπτικές ουσίες τους σε αδρανή βάση (άμμο η ψιλό χαλίκι) χωρίς καμιά θρεπτική αξία. Το ενδιαφέρον γι αυτή τη μέθοδο άρχισε να εκδηλώνεται στις αρχές της δεκαετίας του '50, άλλα μέχρι το '70 δεν είχε εφαρμοστεί στην πράξη. Η άμμος και το ψιλό χαλίκι αντικαταστάθηκαν προοδευτικά από κομμάτια βερμικουλίτη, περλίτι η λιγνίτη, που έχουν μεγαλύτερη απορροφητική ικανότητα. Τα υλικά αυτά χρησιμοποιούνται για να σχηματισθεί ένα στρώμα, πάνω στο οποίο τοποθετείται το φυτό. Στη συνέχεια, ποτίζουν το αδρανές αυτό υπόστρωμα με ένα θρεπτικό διάλυμα. Όλα τα δοχεία είναι κατάλληλα με την προϋπόθεση ότι θα είναι εφοδιασμένα με τρύπες για την αποστράγγιση του νερού. Στις πατροπαράδοτες γλάστρες οι τρύπες αυτές βρίσκονται στον πάτο τους. Τα περισσότερα πλεονεκτήματα, ωστόσο, προσφέρουν οι γλάστρες που έχουν τρύπες στο πλάι, 5 εκατοστά από τη βάση τους. Πράγματι, επειδή το νερό δεν φεύγει από κάτω, σχηματίζει μια λιμνούλα που τροφοδοτεί το φυτό και έτσι αποφεύγεται η πολύ γρήγορη αποξήρανση. Ο βερμικουλίτης, ο περλίτης και ο λιγνίτης είναι εξαιρετικά συνθετικά υποστρώματα γι αυτά τα συστήματα. Αφού τοποθετήσουμε τα φυτά μας πάνω στο υπόστρωμα πρέπει να τα τροφοδοτήσουμε με νερό άλλα και τροφή. Η τροφή που δίνεται μέσω ενός σύνθετου λιπάσματος που περιέχει όλα τα ιχνοστοιχεία μπορεί η να προστεθεί σαν διάλυμα στο νερό η να σκορπιστεί σαν σκόνη στην επιφάνεια, αφού θα διαλυθεί εν συνέχεια από το νερό που θα προστεθεί. Τα φυτά που καλλιεργούνται με αυτό τον τρόπο, επειδή είναι πιο εύκολος στην ορθολογικότερη παροχή τροφής, έχουν πολλές φορές εκπληκτικά αποτελέσματα. Σήμερα βέβαια κυκλοφορούν διάφορα συστήματα υδροκαλλιέργειας και κυρίως χρησιμοποιείται σαν μέσο η διογκωμένη πολυουραιθάνη. Υπάρχουν βέβαια μερικά φυτά που μπορούν να καλλιεργηθούν μόνο με νερό, χωρίς καθόλου θρεπτικό διάλυμα, όπως π.χ. οι βολβοί. Και αυτό γιατί ο βολβός τους περιέχει αρκετές θρεπτικές ουσίες για να μεγαλώσει το φυτό. Τα ζουμπούλια προσφέρονται πάρα πολύ γι' αυτό τον τρόπο υδροκαλλιέργειας. Μάλιστα, υπάρχουν δοχεία κατασκευασμένα ειδικά γι' αυτόν το σκοπό. Ο βολβός τοποθετείται στο επάνω τμήμα, ενώ το κάτω γεμίζει νερό. Το νερό, ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να φτάσει στο βολβό. Εάν η απόσταση που τα χωρίζει είναι μικρότερη από 2,5 εκατοστά, το φυτό θα σαπίσει. Προσέχετε να υπάρχει πάντα νερό στη γλάστρα - τοποθετήστε, επίσης, μέσα στο νερό μερικά κομμάτια ξυλάνθρακα για να μην ξινίσει και καταστρέψει το φυτό. Αρχίστε την καλλιέργεια τον Οκτώβριο. Τοποθετήστε τη γλάστρα σε ένα μέρος δροσερό και σκιερό. Βάλτε το βολβό σε ένα δωμάτιο με χαμηλή θερμοκρασία μέχρι να αναπτυχθούν καλά οι ρίζες του. Συνηθίστε τον προοδευτικά στο περισσότερο φως και τη θερμοκρασία μέχρι να ανθίσει. Φυσικά, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και μια γλάστρα γεμισμένη με χαλικι. Τοποθετήστε πάνω του το βολβό. Ωστόσο, και στην περίπτωση αυτή ο βολβός δεν πρέπει να βρέχεται από το νερό. Σημείωση - Το χώμα δεν είναι απαραίτητο. Μπορούμε να φυτέψουμε τα φυτά σε αδρανές και απορροφητικό υλικό που θα ποτίζουμε με ένα διάλυμα που θα περιέχει τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες.